เรื่องราวที่ดราม่ามาก จากเด็กที่โตมากับแม่ติดเหล้า พ่อไม่เอาไหน กลายเป็นเด็กถูกทิ้ง โชคดีอย่างเดียวที่เธอมี คือ เธอมีโรงเรียนที่ดี ครูที่ช่วยเหลือเอาใจใส่ และคนในชุมชนที่เป็นกำลังใจให้ ให้ที่พักแบ่งปันอาหาร และเธอพิสูจน์ความเป็นนักสู้ด้ วยความไม่ย่อท้อ ทำงานพิเศษเก็บขยะ หารายได้เสริม นอกเหนือจากทุนการศึกษาที่ เธอได้รับจากมหาวิทยาลัย – จนสุดท้าย บันไดสู่ความสำเร็จ ก็มาถึง
บอกไม่ได้ว่า สาว ดอว์น ลอกกินส์ หัวใจเธอทำด้วยอะไร แต่เธอต้องมีหัวใจแบบที่เรียกว่ า Heart of Gold แน่ๆ ที่ทำให้เธอมาสู่ความสำเร็จในชี วิตได้แบบนี้
น่ายินดี ที่สาวน้อยผู้นี้ เกิดมาในชุมชนที่เอื้ออำนวยให้ เธอเอาชนะอุปสรรคได้ด้วยตนเอง ยินดีกับเธอด้วย
เรื่องราวชีวิตของสาวน้อยผู้ อาภัพผู้นี้ ถูกถ่ายทอดเป็นหนังสั้น เผยแพร่ทาง Youtube ให้เข้าชมได้ตั้งแต่ปี 2009 เมื่อตอนที่เธอกำลังจะก้าวเข้ าสู่มหาวิทยาลัย และวันนี้เมื่อมาดูซ้ำ เธอจึงสมควรที่จะได้รับ Standing ovation เมื่อเธอก้าวขึ้นรับใบปริญญาบั ตรจากมหาวิทยาลัยจริงๆ
ข่าวรับปริญญา : Harvard-bound homeless grad ‘overwhelmed’ by ovation
Dawn Loggins never gave up on her dreams, even when she was homeless. She heads to her dream school, Harvard, this fall. Watch her story, told by CNN’s Martin Savidge.
CNN’s Randi Kay talks to rising freshman Dawn Loggins about graduatnig and realizing her goal of attending Harvard.
Homeless to Harvard part 1
Homeless to Harvard part 2
Homeless to Harvard part 3
Homeless to Harvard part 4
Homeless to Harvard part 5
Homeless to Harvard part 6
Homeless to Harvard part 7
Homeless to Harvard part 8
Homeless to Harvard part 9
–
จากเด็กจรจัดไร้บ้าน
รับจ้างถูพื้นโรงเรียน
สู่รั้วมหาวิทยาลัยชื่อก้องโลก
มหาวิทยาลัยฮาร์วาร์ด ด้วยเกียรตินิยม A รวดทุกวิชา
รับจ้างถูพื้นโรงเรียน
สู่รั้วมหาวิทยาลัยชื่อก้องโลก
มหาวิทยาลัยฮาร์วาร์ด ด้วยเกียรตินิยม A รวดทุกวิชา
“เมื่อคุณมีความฝัน คุณสามารถบุกบั่นให้ฝันเป็นจริ งได้ โดยไม่มีข้อแก้ตัวใดๆ ทั้งสิ้น มีแต่ตัวคุณเองเพียงคนเดียวเท่ านั้น ที่จะสร้างฝันของตัวคุณเองให้ เป็นจริงขึ้นมาได้”
ที่โรงเรียนเบิร์นส์ไฮสกูล ในเมืองลอนเดล รัฐนอร์ธแคโรไลน่า สาวน้อยดอว์น ลอกกินส์ (Dawn Loggins) กำลังถูพื้นอย่างขมีขมัน เพื่อหารายได้จุนเจือการเรียน นอกเวลาเรียน ดอว์นต้องถูพื้นทั่วทั้งโรงเรี ยน ไม่เว้นแม้ห้องน้ำ ก่อนหน้านี้พ่อแม่เธอติดยา และได้หนีเธอไปทอดทิ้งเธอให้ไร้ บ้าน ครูและชาวบ้านต้องบริจาคเสื้อผ้ าและข้าวของจำเป็นให้ เธอและหางานภารโรงที่โรงเรี ยนให้ เพื่อหารายได้ เธอถูพื้นทำความสะอาด อย่างไม่เคยบ่นรำพัน ซาบซึ้งที่มีงานหารายได้เล็กๆ น้อยๆ มาประทังชีวิตได้ ดอว์นเติบโตมาอย่างยากจนข้นแค้น บ่อยครั้งที่ไม่มีน้ำไฟให้ใช้ ไม่มีแสงสว่างที่จะทำการบ้านอ่ านหนังสือได้ จนครูในโรงเรียนต้องหาเที ยนไขให้เธอใช้ในยามค่ำมืด ด้วยเทียนไขนี้ เธออ่านหนังสือทำการบ้านอย่ างหมั่นเพียรไม่เคยย่อท้อ จนผลการเรียนดีเด่น ได้รับเลือกให้เข้าค่ายศึกษาวิ ทยาศาสตร์ร่วม 6 สัปดาห์ ซึ่งเป็นค่ายวิทยาศาสตร์สำหรั บนักเรียนที่มีผลการเรียนระดั บยอดเยี่ยมของทั้งรัฐ
แต่ช่วงที่ที่เธอเข้าร่วมค่ายนี ้เอง พอดีกับเป็นเวลาที่พ่อแม่ได้ทิ้ งเธอไป เธอกลับบ้านมาพบว่าไม่มีใครอยู่ บ้าน แถมมีประกาศติดไล่ที่จากเจ้าบ้ าน ทำให้ดอว์นไร้บ้าน ขาดพ่อแม่
ภายหลังดอว์นได้ข่าวว่าพ่อแม่ย้ ายหนีไปอยู่อีกรัฐหนึ่งเสียแล้ว เธอบอกว่า “ไม่เคยนึกคิดว่า พ่อเลี้ยงกับแม่จะทิ้งหนีหนู ไปได้ง่ายๆ อย่างนั้น แต่หนูก็ไม่ได้นึกโกรธพ่อแม่นะ เขาคงคิดว่าได้ทำสิ่งที่ดีที่สุ ดเท่าที่จะทำได้ให้หนูแล้ว ความจริงหนูก็รู้ว่า ทั้งพ่อกับแม่มีปัญหาที่ต้องแก้ ไขให้ได้ด้วยตัวเอง หนูรู้ว่าพ่อกับแม่รักหนู เพียงแต่แสดงออกเหมือนที่ชาวบ้ านทั่วไปเขาทำกันไม่เป็นเท่านั้ นเอง”
หลังจากนั้น เธอต้องระเหเร่ร่อน ไปนอนตามบ้านเพื่อน บางครั้งก็ต้องนอนกับพื้นบ้าน ในขณะนั้นเธอยังไม่บรรลุนิติ ภาวะ จึงต้องมีผู้ปกครองดูแลจนกว่ าอายุจะครบ 18 ปี และเนื่องจากเธอเลือกที่จะไม่ ตามไปอยู่กับพ่อแม่ที่ต่างรัฐ แต่เลือกที่จะอยู่กับเมืองนี้ เพื่อเรียนหนังสือต่อไป ทำให้ทั้งชุมชนและบรรดาครู โรงเรียน รับหน้าที่เป็นผู้ ปกครองของเธอกันทั่วหน้า และได้ขอให้คู่สามีภรรยาคนขั บรถโรงเรียน ให้เธออาศัยพักที่บ้าน โดยครูต่างสมทบค่าใช้จ่ายให้ทุ กเดือน ชีวิตเธอก็เริ่มเข้าที่เข้ าทางโดยมีหลังคาคลุมหัว และมีงานพิเศษทำ เพื่อให้เรียนหนังสือต่อไปได้
ย่างเข้าปีสุดท้ายในไฮสกูล เธอตัดสินใจเด็ดขาดที่จะเรียนต่ อในระดับมหาวิทยาลัย เธอเลือกที่จะเดินบนทางที่ต่ างจากพ่อและแม่”เมื่อเด็ก หนูได้มีโอกาสเห็นหนทางที่เลวร้ าย ทั้งหลายอยู่ต่อหน้า ทั้งยาเสพติด ทั้งชีวิตที่เลือนลอย และสิ่งแย่ๆ อื่นๆ แต่หนูตัดสินใจแน่วแน่ว่า จะไม่เดินบนทางเหล่านั้นเด็ดขาด หนูรู้ว่าการศึกษา จะพาให้หนูพ้นจากวังวนเลวร้ายทั ้งหลายได้ อาจมีคนมากมายที่โทษสิ่งแวดล้ อมรอบตัวแต่หนูใช้สถานการณ์แย่ๆ พวกนั้น มาเป็นพลังใจ ที่จะผลักดันให้หนูหลุดพ้ นออกมาให้ได้”
นอกจากที่ตั้งใจเรียนดีแล้ว เธอยังเลือกทำกิจกรรมต่างๆ เป็นประธานชมรมถ่ายรูป และริเริ่มทำโปรแกรมบริการสั งคมเพื่อรวบรวมจดหมายเขียนให้ กำลังใจทหารที่อยู่ ประจำการในแนวรบ พร้อมทั้งเป็นสมาชิกสมาคมเกี ยรติยศแห่งชาติ และร่วมชมรมดุริยางค์ แล้วก่อนหน้านี้เธอยังวิ่ งมาราธอนอีกด้วย
ในปีสุดท้ายในโรงเรียน เธอส่งใบสมัครเรียนไปมหาวิทยาลั ยธรรมดา 4 แห่งภายในรัฐนอร์ธแคโรไลน่า และที่ ม.ฮาร์วาร์ด รวมเป็นแห่งที่ 5 ที่โรงเรียนของเธอ ตั้งแต่ก่อตั้งโรงเรียนมา ยังไม่เคยมีใครได้ไปเเรียนมหาวิ ทยาลัยระดับแนวหน้าสดุๆ ในอเมริ กามาก่อนเลย ดอว์นก็เลยตัดสินใจท้ าทายความเชื่อโดยส่งใบสมัครไปที ่สุดยอดมหาวิทยาลัยในฝัน คือที่ ฮาร์วาร์ด ด้วย
ครูแลรี่ การ์ดเนอร์ ครูสอนวิชาประวัติศาสตร์เป็ นคนเขียนจดหมายรับรอง ประกอบการสมัครเรียนที่ฮาร์วาร์ ด เขาเขียนในจดหมายว่า “ข้าพเจ้าไม่ ทราบจะหาสรรหาคำมาบรรยายในจดหมา ยรับรองนี้ได้อย่างไรให้ได้ดั งใจคิด ข้าพเจ้าไม่เคยเขียนจดหมายรั บรองฉบับใดเหมือนฉบับนี้มาก่ อนเลย และคงไม่ได้เขียนอย่างนี้เป็ นฉบับที่สองอีกแน่นอน
นักเรียนส่วนมาก เมื่อต้องเผชิญกับความยากลำบาก แม้เพียงเศษเสี้ยวของที่ดอว์นต้ องประสบมา ก็คงท้อถอยยอมแพ้ไม่เป็นท่า แต่ สาวน้อยผู้นี้ ที่แม้ต้องผ่านเหตุการณ์แสนสาหั ส ต้องพบกับความหิวโซ ระเหเร่ร่อนไร้บ้านอยู่อาศัย และเผชิญความลำบากอีกนานัปการ แต่เธอก็ลุกขึ้นยืนผงาดเหนืออุ ปสรรคชีวิตทั้งปวงนั้น ยืนตระหง่านเป็นสตรีสาวน้อย ที่ โดดเด่นเหนือหมู่คน”
เหตุการณ์ในเดือนต่อๆ มาเธอได้รับตำตอบรับเข้าศึ กษาในมหาวิทยาลัยในรัฐนอร์ ธแคโรไลน่าทั้ง 4 แห่ง เป็นจดหมายตอบรับที่แนบมาพร้ อมกับเอกสารมหาวิทยาลัยอีกปี กใหญ่ๆ ทั้งสิ้น
แต่เมื่อมีจดหมายจากฮาร์วาร์ด กลับเป็นจดหมายบางๆ เพียงฉบับเดียว ไม่มีเอกสารอื่นแนบมาด้วยเลยซึ่ งเป็นลักษณะจดหมายตอบปฏิเสธที่ นักเรียนไม่อยากได้รับกันเลย เมื่อเปิดจดหมายออกอ่าน พบใจความว่า
“ถึงคุณดอว์น ลอกกินส์ ข้าพเจ้ามีความยินดีจะแจ้งให้ ทราบว่า คณะกรรมการคัดเลือกนักศึกษาเข้ าเรียน ได้ให้ข้าพเจ้ามาแจ้งว่า ท่านได้รับการคัดเลือกเข้าเรี ยนในมหาวิทยาลัยฮาร์วาร์ ดของเราแล้ว โดยปรกติทางมหาวิทยาลัยจะส่งสั ญญาณมาบอกก่อนเวลาอันควรเช่นนี้ สำหรับนักเรียนที่โดดเด่นมากๆ เท่านั้น….” นอกจากจะได้รับเลือกเข้าเรี ยนแล้ว….เธอยังได้รับทุนการศึ กษาจากมหาวิทยาลัยอีกด้วย
เมื่อเรื่องราวของเธอได้กลายเป็ นข่าว “From Homeless to Harvard” เธอได้ให้สัมภาษณ์กับสถานีโทรทั ศน์ WBTV ว่า “เมื่อคุณมีความฝัน คุณสามารถบุกบั่นให้ฝันเป็นจริ งได้ โดยไม่มีข้อแก้ตัวใดๆ ทั้งสิ้น มีแต่ตัวคุณเองเพียงคนเดียวเท่ านั้น ที่จะสร้างฝันของตัวคุณเองให้ เป็นจริงขึ้นมาได้”
นับแต่ที่เรื่ องราวของเธอกลายเป็นข่าว มีผู้คนทั่วโลกให้ ความสนใจและได้ส่งกำลังใจมาให้ เธอมากมาย มีผู้ส่งเงินสนับสนุนให้เธอมาด้ วย ดอว์นบอกว่า ไม่ได้ต้องการเงินเหล่านั้น “ เพราะเมื่อเข้ามหาวิทยาลัย หนู ได้ทุนค่าเล่าเรียน ค่าที่พักและอาหาร ส่วนค่าใช้จ่ายอื่นๆ เช่นค่าตำราเรียน หนูสามารถหางานพิเศษทำเพื่ อหาเงินมาได้”
เธอตั้งความหวังไว้ว่า จะสามารถจัดตั้งองค์กรการกุศลที ่จะช่วยเหลือเด็กวัยรุ่นที่ ประสบอุปสรรคขัดขวางการศึกษา โดยใช้เงินที่มีผู้บริจาคให้ เธอมาเป็นทุนก่อตั้ง
“ยังมีเด็กอีกมากมายที่อนาคตยั งมืดมน และพวกเขาต้องการความช่วยเหลื อมากกว่าหนูอีก หนูอยากให้พวกเขาได้ใช้เรื่ องราวของหนูเป็นแรงจูงใจ และอยากให้ทำให้ผู้คนทั่วไปรั บรู้ว่า ยังมีเด็กจรจัดไร้บ้านที่ต้ องการความช่วยเหลืออยู่อีกมาก”
เมื่อวันที่ 7 มิย.2012 ที่ผ่านมา เป็นวันพิธีจบการศึกษาของโรงเรี ยน ตอนที่สาวน้อย ดอว์นเดินขึ้นรับประกาศนียบัตร เพื่อนนักเรียนทั้งโรงเรียน ต่ างได้ลุกขึ้นยืน ปรบมือดังกึกก้องโดยพร้อมเพรี ยงกัน เพื่อแสดงความชื่นชมและให้เกี ยรติอย่างสูง แก่สาวน้อย-ดอว์น ลอกกิ้นส์ ผู้เด็ดเดี่ยวที่ทอฝันให้เป็ นจริง
เราขอยืนขึ้นเพื่อปรบมือให้เธอ และขอส่งใจให้เธอจงสำเร็จสั มฤทธิ์ผล ในการสร้างสานฝัน ให้ตนเอง และให้โลกต่อไป….
by Hachapan Uachotikoon
(เรียบเรียงจากข่าว abc และ cnn)
by Hachapan Uachotikoon
(เรียบเรียงจากข่าว abc และ cnn)
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น